Tits out. Let’s go!

Zitten we dan. Achter de laptop om de allereerste gastblog te schrijven. Natuurlijk wil ik meteen beginnen met een knaller van een tekst die ‘kaai veel’ indruk maakt, zoals Ilse dat zo mooi zou verwoorden. Lekker veel waarde toevoegen, iets zinnigs zeggen. Maar goed, hoe begin je dan? 

Eerst even introduceren
Want die community van Ilse groeit als een jekker, maar er is gewoon een kans dat je mij nog niet kent! Ja, oké. Als je de Gast Mina’s pagina hebt bekeken dan weet je al wel wie ik ben. En ja-ha oké als je mijn Instagram volgt, dan ook. Maar voor iedereen die dat nog niet gezien heeft: hallo. In het kort: Lorin, 27, ik ga schrijven over ‘surviving your late twenties with ADHD’. 

Waarom dat onderwerp
Heel eerlijk? Omdat ik in die fase van mijn leven zit en daar dus lekker over kan zwetsen. Als er iets is dat ik goed kan dan is het wel praten, dus hey-ho, let’s go. Verder gaat dit onderwerp me ook aan omdat het de hele reden is dat ik ben gaan bloggen. Deze fase is vet verwarrend, als je het mij vraagt. Vind je niet? Nee? Leg mij dan eens even uit wat ik nou moet doen. Je bent niet jong meer, maar ook wel. Je bent nog niet volwassen, maar ook weer wel. Ja. Lekker verwarrend dit. De hele wereld ligt aan je voeten en je wil zoveel, maar tegelijkertijd is dat ook een probleem: de wereld ligt aan je voeten en je wil zoveel! In mijn geval kwam daar ook nog eens een lekkere-late-ADHD-diagnose-fase bij. Dan ga je ook nog eens op zoek naar wie je bent en hoe je het beter kan maken voor jezelf. 

Ineens heb je dan ADHD
Dat vond ik best wel een ding. Jarenlang ben ik bezig geweest met het onder controle krijgen van mijn paniekaanvallen en gepieker. Niks werkte en als ik dan weer klaar was met therapie, kwam de paniek na een paar weken weer terug. Ik ging steeds meer aan mezelf twijfelen: wat doe ik fout? Waarom komt het steeds terug? Ik doe niet hard genoeg mijn best! Zie je wel? Ik wíl diep van binnen niet geholpen worden(spoiler: dat wil(de) ik wel)! In 2022 was ik er klaar mee. Lang verhaal kort: ik kwam bij de huisarts met dagelijkse paniekaanvallen, kreeg ozaxepam, kreeg toen ineens ritalin, kwam op de wachtlijst voor ADHD diagnostiek, kreeg na een jaar een label en heb nu bijna geen paniekaanvallen meer. Wat de juiste hulp al niet kan doen. Zie je: het lag niet aan mij!

En nu?
Nu ben ik zo iemand die ‘aan het zoeken is naar wat ze wil’. Dat klinkt altijd zo vaag en dat is het ook. Sorry voor die anticlimax. Ineens ben je bezig met je verleden helen, je heden op orde brengen en je toekomst anders vormgeven. Anders, in die zin dat ik ervoor wil zorgen dat ik de dingen doe die bij mij en mijn ADHD-brein passen en niet meer dat waarvan ik denk dat de samenleving het van mij wil. Hoe? Dat weet ik nog niet. Dat hoef ik ook niet in één keer te weten. Wat ik tot nu toe wel al geleerd heb, met mijn ‘late twenty-something’, is dat je mág vallen en niet direct hoeft op te staan. Blijf maar even zitten in die (spreekwoordelijke) modder. Als er één ding wel belangrijk is, is dat je niet gaat zitten janken tot het einde der tijden. Eventjes alles k.u.t. laten zijn is prima, maar je kunt meer dan je denkt en op je bekkie gaan staat niet gelijk aan een wereld die vergaat. Het komt echt altijd wel weer goed. Soms niet helemaal zoals je verwacht, maar dat is eigenlijk net het mooie eraan. Dus val gerust en blijf ook maar even zitten, maar sta ook weer op en ga. Tits out. Let’s go. We’ve got a world to conquer!

Liefs!