Het is 11 uur ’s avonds en ik zit met mijn handen diep in de potgrond. Vijf minuten geleden mompelde ik nog iets als ‘zo maar eens naar bed’. Daarna liep ik langs een plant in de woonkamer, constateerde dat die er niet goed uitzag en toen gebeurde het. De klassieke ADHD-waas voor m’n ogen.
Een allesoverheersende hyperfocus. Niks doet er meer toe. Ik ben als een achtbaan die zich in het diepe stort. Honger, dorst, slaap: ze bestaan niet meer. Elke plant in huis moet verpot. En wel nu. Ik trek de zakken potgrond en hydrokorrels uit de berging. Lege plantenpotten die al jaren ergens stonden te verstoffen, worden erbij gesleept. Ik neem niet eens de moeite om handschoenen aan te doen. Er is geen tijd te verliezen. Met de blote klauwen in de aarde begin ik mijn kamerplantjes uit te graven. Als een maniak stof ik bladeren af, knip wortels bij, verplaats en herschik. De potgrond vliegt in het rond.
Pas als mijn vriend een uur later aarzelend in de deuropening verschijnt, breek ik uit mijn ADHD-waas. Ik zie mezelf zitten door zijn ogen. Op de grond in kleermakerszit, de rug gebogen als een garnaal en met mijn handen in een zak aarde. Een vrouw met een waanzinnige blik in haar ogen. Ik kijk om me heen en zie dat de gehele keuken, van boven tot onder, onder de potgrond zit. Om me heen liggen blaadjes en takjes die de woeste massaverpotting niet hebben doorstaan. Waar ben ik in godsnaam mee bezig?!
Je zou denken dat een mens leert van eerdere ervaringen. Zoals die keer dat ik besloot architectuurtekenaar te worden en binnen een uur twintig hele dure pennen en twee tekenboeken had gekocht. Tot ik er na een uur achterkwam dat ik helemaal niet kan tekenen. Of die keer dat ik midden in de nacht besloot dat de inrichting van het hele huis anders moest. Of toen… Ach, jullie weten hoe het werkt.
Maar nee, je leert niet van eerdere ervaringen. De achtbaan stort zich steeds weer in het diepe tot de waas weer is uitgewerkt. En dat is nu gebeurd. Keihard. De waas is weg en de ravage die het heeft achtergelaten is enorm. Maar er is een groot voordeel: mijn vriend heeft ook ADHD. Hij weet hoe het werkt, en hij weet wat er nu nodig is: de schade wegwerken. Hij sleept Het Grote Gele Gevaarte (een knalgele bouwstofzuiger die hij ooit in zo’n manische waas kocht) erbij en voor ik het weet is alle aarde opgezogen. De planten zet ik weer op hun plek en de geknakte takken en bladeren prop ik in de vuilnisbak.
Een half uur later zijn alle sporen van mijn onderneming weggewerkt en liggen we in bed. ‘Ben je wel weer blij met je plantjes?’ fluistert hij in het donker.
Ja, dat dan weer wel.
