Niet alleen vanwege wat er zou komen, maar vooral vanwege de voorwaarde die eraan vastzat: je móét medicatie proberen. En laat dat nu net iets zijn waar ik altijd heftig op reageer.
Voorbereiding: structuur als anker.
Een paar dagen voor de afspraak kreeg ik een mail met heldere uitleg over de locatie, parkeerplekken en zelfs foto’s van de route. Dat gaf me direct rust. Toen ik daar uiteindelijk binnenstapte, voelde het onverwacht vertrouwd. De sfeer, de mensen, zelfs de andere deelnemers… het voelde als thuiskomen in een wereld waar ik niet hoefde te doen alsof.
Het dagprogramma: van intake tot computertest zonder en met medicatie.
De dag begon met een gesprek met een gespecialiseerde verpleegkundige. Hij legde alles rustig uit. Daarna sprak ik met een psycholoog over mijn jeugd en mijn ervaringen. Er was ruimte, veiligheid, en geen oordeel.
Vervolgens was het tijd voor de eerste computertest. Met een band om mijn hoofd moest ik op patronen reageren. Mijn benen konden niet stilzitten, maar ik zat in een hyperfocus. Toen ik probeerde stil te zitten, ging het mis. Dus bewoog ik maar door. Ik deed zó mijn best… en was na afloop volledig gesloopt.
De eerste keer Ritalin: helderheid en verwarring.
Daarna was het moment daar: mijn allereerste keer Ritalin. 10 mg, voorzichtig opgebouwd. Ze namen mijn zorgen serieus, en dat voelde fijn.
De eerste minuten voelde ik onrust en angst, maar daarna gebeurde er iets bijzonders. Het werd stil in mijn hoofd. De mist trok op. Ik las een boek zonder afgeleid te raken. Ik belde een vriendin zonder constant weg te dwalen. En pas toen ik ophing, hoorde ik de fontein naast me.
Bij de tweede test zat ik stil. Echt stil. Ik kon me moeiteloos concentreren. En ik was daarna niet eens moe.
Het gesprek met de psychiater: alles en niets in één keer
De psychiater besprak de uitslagen. Mijn psychologische intake wees duidelijk op ADHD, maar de computertest liet een gemengd beeld zien. De eerste test deed ik zó goed dat het bijna té goed was. Daardoor kon niet met zekerheid worden vastgesteld of mijn klachten uit ADHD of trauma voortkwamen.
En toen baalde ik. Want weer had ik alles gegeven. Weer had ik me aangepast. En weer was ik onzichtbaar geworden in mijn prestatie. Dit is zó herkenbaar voor mij: alles doen om mee te kunnen, maar mezelf daarin verliezen.
De psychiater stelde voor om Ritalin voorlopig te blijven gebruiken en over een paar weken opnieuw te evalueren.
De terugweg & het rebound-effect
Op de terugweg voelde ik me kalm in het verkeer, want de medicatie was nog niet uitgewerkt. Maar het was ook gek: ik merkte dat ik dingen niet zag zoals ik gewend was. En dat maakte het ook spannend. Thuisgekomen sloeg de rebound in. Alles kwam dubbel zo hard terug. Voor wie het niet kent: bij een rebound keren de symptomen heftig terug zodra de medicatie is uitgewerkt.
Conclusie: ADHD of trauma? In ieder geval een stap dichterbij mezelf.
Deze dag was intens, maar ook helend. Ik voelde me gezien, gehoord en serieus genomen. Ze keken verder dan een label. En ook al kreeg ik nog geen definitieve diagnose, er viel iets op z’n plek. Of misschien meerdere puzzelstukjes. En tegelijk ook niet. Want het blijft complex, net als ik.
Ik neem je in een volgend blog mee in hoe het verder ging. Maar deze dag? Die markeerde het begin van iets groters: mijn helingsreis.
Eén reactie
Mooi opgeschreven. Laat o.a. goed de heftigheid en ook schoonheid van ADHD zien en daarnaast de complexiteit van jouw zoektocht. Hoop dat er straks toch dingen definitief op hun plaats vallen.