Er was eens een Lorin die een blog moest schrijven…
“Het is 22 december wanneer ik dit schrijf en ik heb geen idee wanneer dit online komt. Tja, schrijf ik dan over de feestdagen of niet? Schrijf ik over goede voornemens? Dat zijn wel zo’n beetje de thema’s van dit seizoen. Toch? En als het dan wel geplaatst wordt en ik schrijf over iets compleet anders, is het dan wel goed genoeg? Sla ik dan de plank niet mis?! Oh jee. Ik heb geen inspiratie! Lorin, weet je nog? ‘Wat jij moet doen is gewoon beginnen’. Ja, true. Oké. Misschien moet ik deze gedachtengang gewoon neer plempen om te laten zien dat het eeuwige getwijfel en die onzekerheid erbij horen. Hm, ja eigenlijk is dat best een goed idee! Al zeg ik het zelf. Maar ja, wat als dat ook stom is? Wat als… wat als.. wat als…”
Wat als
Dat is dus hoe het de hele dag gaat in mijn koppie! Bij elke beslissing die ik moet nemen, denk ik 100x na over of het wel de goede keus is. Je zou dat niet verwachten bij iemand met ADHD, want meestal krijgen we het stickertje ‘impulsief’ erbij. Dat ik dat dus niet zo ben, zorgde bij mij in het begin enorm voor verwarring. Ik heb toch zeker ADHD, maar pas soms totaal niet in dat hokje. Hoe dan? Ja. En daar komen de coping methodes om de hoek kijken
Eeuwige twijfel = coping methode
Ja, je leest het goed. Het eeuwige getwijfel is voor mij een coping methode. Altijd maar ‘wat als’-en is een coping methode! Juist door mijn impulsiviteit en de negatieve gevolgen die ik daardoor onbewust veroorzaakte, heb ik geleerd om diep na te denken over de keus die ik moet maken. Is het wel de goede? Is een andere keus niet beter? Waarom wil ik keuze A, en niet B? En doe ik het dan wel goed? Eerst wilde ik deze tekst over de feestdagen laten gaan, maar wie weet komt dit pas in januari online. Had ik dan even mezelf mooi te kakken gezet. Het twijfelen en eeuwig nadenken is een beschermingsmethode geworden. Nou is deze blog een klein voorbeeld en is het best een logische train of thought, maar beeld je even in hoe lastig dit is in bijvoorbeeld de supermarkt. Wil ik volkoren of witte pasta? En welk merk dan? Vermoeiend.
YOLO
We zeggen echt al jaren geen YOLO meer, dat weet ik. Het is niet meer cool. Gelukkig was ik dat nooit en hoeft dat voor mij ook niet, dus ik zeg het nog steeds. Ja. Echt. Ik gebruikt het namelijk om mijn twijfel-cirkel te doorbreken. Welke pasta moet ik nemen? Witte of volkoren? Wat nou als m’n vriend die ander wi-YOLO doe gewoon wat. Welke jurk moet ik aan? Die rode of die groene? En wat als die rode nou sto- YOLO. Kies gewoon. Ik gebruik ‘YOLO’ vooral bij keuzes die geen grote gevolgen hebben. Kijk, bij het kiezen van een zorgverzekering zou ik wél even nadenken en twijfelen. Bij welke lippenstift ik vandaag op doe niet. Snappie?
Doe je ding, doe je dansje
YOLO roepen mag dan niet meer cool zijn, maar het helpt wel. Het boeit me ook niet zo heel veel wat anderen ervan vinden. Wat mij veel meer boeit, is dat ik niet meer zoveel energie kwijt ben aan twijfelen. Denken kan ik heel goed, twijfelen nog beter. Maar al die energie kan ik veel beter voor andere dingen gebruiken en hey, if it works it ain’t stupid!
Liefs!
