Het leven, het leven na de d…diagnose

Dat moment van euforie, dat had ik niet. Ik voelde mij eerder dysforisch.

Ondanks ik mij heel bewust had laten testen op ADHD, wegens zeer aannemelijke vermoedens, kwam de uitslag bij mij binnen als donderslag bij heldere hemel. Gevolgd door een stormregen van tranen en verdriet.

Moedermonster

Ook voelde ik een pijnlijke spijt. Vooral naar mijn kinderen. Omdat zij zich altijd maar moesten schikken naar mijn nukken. Mee moesten in mijn chaotische, onduidelijke en onvoorspelbare rite. Zich het ene moment vast hadden geschaamd, omdat een moeder als clown echt niet cool is.

En zich het andere moment vast angstvallig afvroegen waarom ik opeens compleet de pan uitfliptte.

Ikzelf had voor dat alles al nooit een heldere verklaring gehad. Dus hoe moest dat voor hen geweest zijn? En al die tijd kon ik ze niet beschermen of behoeden voor het enge monster. Want, ik was het zelf. Het moedermonster!

Boehhhoehoe…dikke tranen. Wat zieluuug!

Niet geschikt

Tja, dus dat. Het liefste was ik op dat moment onder een steen gekropen. En als ik er nu aan terugdenk, heb ik dat eigenlijk ook gedaan. Ik ben denk ik zelfs weer terug gekropen onder de steen, waaronder ik vandaan kwam. Serieus!

Alleen dit keer met stempel, BAM! Officieel randdebiel. Niet geschikt! Waarvoor niet? Nou, nergens voor niet. En eigenlijk werd er voor mij toch wel heel veel duidelijk. Ik werd volledig bevestigd in het gevoel wat ik altijd al had; “Zie je wel. Ik kon het niet, want ik kan het niet”.

Een soort van tegenovergestelde overtuiging als die van Pipi Langkous (je weet wel: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”). Eigenlijk was ik meer de Annika, die altijd een tikkie onnozel maar angstig onder haar pony vandaan keek. Oké, okee, we dwalen af.

Van de hak op de slak

Waar het op neerkomt is dat ik mijlenver van die diagnose afstond, of van de acceptatie ervan. En nu, inmiddels 7 jaar later, lijkt het een beetje te komen.

Want hee, anders zou ik hier niet met de billen bloot gaan he?! Maar ik ga ook zeker niet ineens met de billen bloot. Gewoon beetje bij beetje, stapje voor stapje.  Gewoon lekker gecontroleerd, want zo ben ik (whoehoehaha …).

Nee, hoor. Ik kan je absoluut beloven dat ik, ook zeker hier, van de hak op de tak zal blijven gaan. Een volledige transitie naar Pipi zal het nooit worden. En dan bedoel ik met het zelfvertrouwen en oprechte overtuiging dat ik alles heus wel kan. Maaaar met mijn praatjes en grapjes, eat your hart out Pipi! Sjezus wat een stomme vergelijking, Pipi gaat er NU uit!

Lang verhaal kort, acceptatie!

Ik denk dat ie is ingezet hoor. Ik denk dat ik langzaam begin te begrijpen hoe het zit.  Niet dat ik nu als ik ergens binnenkom ga roepen; “Hee poepeleee, ik ben Jessica en ik heb adhd!” Maar onder die steen is het eigenlijk ook wel een beetje klaar. Wacht, misschien ben ik wel een slak. En kruip ik telkens terug in mijn huisje! Zucht, neeee, stop! Al die onnozele vergelijkingen. Time to say goodby…

Volgende keer meer, want er is zo veel meer. Heus niet alleen maar stomme dingen.

Wel ook, best wel veel. Maar zeker ook genoeg leuks.

Beloofd! 💜

Liefs, Jessica (of deze dan; Liefs,  Jessica P met ADHD, gehgehge)

Hee psst…weet je, ondertussen razen er al honderden ideeën, verhalen en situaties door mijn hoofd. Die ik allemaal met jullie wil delen.  Maar misschien kunnen we het ook omdraaien, mocht er nou iets zijn wat jij specifiek van mij zou willen weten. Kom maar door. Scheelt mij heel wat denkwerk. Alsof ik dat zomaar kan stoppen, ha! Maar dan weet ik in ieder geval dat jij het ook leuk vindt. En dat vind ik dan weer heel fijn, zoals een echte ADHD’er betaamd. Of is dat weer niet handig voor de acceptatie?

Ok, ok, over en sluiten. Ik ga nu echt stoppen. Met het schrijven dan, wat het hoofd gaat door en door en door en door… Doei!