En dat is poepie vervelend. De afgelopen maanden ervaar ik stress. EEN HOOP STRESS. Dit doet mijn lichaam allesbehalve goed. Vroeger dacht ik dat mensen die 30 waren alles voor elkaar hadden, rust hadden gevonden en een gelukkig leven voor zichzelf hadden gecreëerd.
HAHAHAHAHAHELPME.
Ik ben net 30 geworden en heb me nog nooit eerder zo onrustig en ongelukkig met mezelf gevoeld. Ik heb het idee dat de toekomst onzeker is en nog erger: ik heb géén idee welke kant ik op wil met dit miezerige bestaan.
Ik heb Pinterest-waardige plannen, echt waar! Mede door de drang altijd op zoek te moeten zijn naar een nieuwe prikkel. Maar wie, in alle grote F-naam, verzínt het?
Continu op zoek zijn naar nieuwe, spannende, glanzende dingen die mijn hersenen kriebelen alsof het een paar behaarde ballen zijn, en denken: “JA, DIT DUS!”. Eén ding weet ik zeker: ik verzin het niet, maar ik doe het wel. Continu ben ik op strooptocht naar dopamine. En dat is vermoeiend. Een nieuwe prikkel? LEKKER. Nieuwe hobby? DUBBEL LEKKER. Een nieuwe gedachte midden in een serieus gesprek? ONWEERSTAANBAAR.
Vooral dat laatste, daar ben ik een kei in. Als iemand aan me vraagt wat een talent van me is, dan is het wel mezelf aan het lachen kunnen maken op de meest ongemakkelijke momenten, zoals: een gesprek met de dokter, leraar, psycholoog en zelfs als ik in mijn uppie in de auto zit of met het openbaar vervoer reis. Het is me vaker dan eens gebeurd dat ik in de bus zat (alleen) en dat ik aan iets dacht waardoor ik compleet de slappe lach kreeg. IN MIJN UPPIE. Mensen kunnen wel denken dat ik geschift ben! En dit gebeurt me nog steeds. Maar goed, ik dwaal af, sorry.
Het is tijd voor nieuwe stappen, stappen richting geluk. Tijd voor nieuwe wegen, wegen zonder stress, en tijd dat er nieuwe deuren opengaan — deuren waarvan een of andere klojo nu de sleutel kwijt is geraakt (en ik was het dit keer niet). Met andere woorden: we zijn op een zoektocht naar onszelf, en hier ben ik al druk mee bezig.
Het gekke is dat ADHD geen label is, maar een manier van zijn. En hoe meer ik mezelf ben, hoe verder ik van de maatschappij af kom te staan… Althans, dat is wat mijn gevoel mij zegt. Er is geen ruimte in deze maatschappij om toe te geven aan wat ik leuk vind, wat ik mooi
vind en al helemaal niet wat ik nodig heb.
Wat ik nodig heb is: acceptatie — van mijzelf, want zelfkritiek is vermoeiend. Ik weet dat meer mensen ermee kampen. Maar ook acceptatie van de maatschappij waar ik bij hoor. Af van die mentale onrust, want nu kan ik niet ontspannen, droom ik als een malle en voel ik me prikkelbaar.
Deze maand gaan we gebruiken om afstand te doen van onszelf en te bekijken welke kant we écht op willen. Hier gaan we in het nieuwe jaar werk van maken!
En dit plan zullen we verdelen over een langer tijdsbestek, want tijd is vaak mijn grootste vijand en daar wil ik mezelf niet tegenkomen. Dit keer gaan we van stand: ‘hyperenthousiaste eekhoorn die een rave wil organiseren op Red Bull’ naar ‘verstandige en wijze uil die geniet van alles in het leven terwijl ze zichzelf ontdekt’.`
Oké, misschien is dat verschil iets te groot, maar je snapt vast welke kant ik op wil. Wie kan ik meekrijgen op deze missie voor 2026?! Want alleen ben je sneller, maar samen kom je verder!
Tot later, vrolijke snater!
Veel liefs,
Je Dopamina CHER
