Mijn vorige blog ging over mijn ADHD-diagnose bij ADHD Centraal, het moment waarop mijn helingsproces echt begon. In dit blog neem ik jullie mee in een deel van dat proces.
De weg naar acceptatie
Mijn ADHD-diagnose accepteren is een hobbelige weg, die ik nog steeds bewandel. De reden dat ik het zo lastig vind? Omdat ik juist ben afgewezen op de eigenschappen die bij ADHD horen.
Eigenschappen zoals impulsiviteit, levendigheid, gevoeligheid voor prikkels, chaotisch zijn en laten we vooral onhandigheid niet vergeten 
. Kenmerken die ik niet bewust heb gekozen, maar die een deel van mij zijn. Wat doe je als de wereld om je heen die eigenschappen afwijst, terwijl ze zo diep in je verankerd zitten? Die vraag heeft me lang beziggehouden.
Het voelen van afwijzing op wie je bent
Het begon al vroeg. In mijn jeugd voelde ik dat ik niet helemaal paste in de omgeving waarin ik opgroeide. Ik was iemand met een sterke wil, een doener die ruimte en vrijheid nodig had om te kunnen groeien. Maar die ruimte was er niet altijd. Al snel merkte ik dat ik me moest aanpassen aan wat anderen van mij verwachtten. En dat aanpassen ging redelijk, totdat het mij te veel werd en ik een boze bui kreeg.
Mijn gedrag werd vaak als ‘lastig’ ervaren. Zonder dat ik het doorhad, drukte ik precies op de ‘rode knop’ bij anderen. Ik was bijvoorbeeld dol op die plastic bekers met glitters erin, weet je wel, die je kon schudden zodat alles ging fonkelen? Nou, stel je voor: kleine ik, enthousiast als altijd, schudt vol overgave met zo’n beker… Compleet vergetend dat er appelsap in zat. De glitters schitterden prachtig, maar de muren schitterden mee. Appelsap. Overal. Ik deed het uit pure nieuwsgierigheid en enthousiasme — oftewel: impulsiviteit in actie. Waarop natuurlijk een boze bui volgde (niet van mij dit keer ).
Het voelde alsof ik een rol moest vervullen die niet helemaal van mij was. Er was een plaatje waarin ik niet volledig paste. Terwijl ik steeds meer delen van mezelf wegstopte, bleef ik proberen anderen tevreden te stellen. Zo ontstond langzaam het patroon dat bepaalde eigenschappen van mij ‘niet goed genoeg’ waren. Bang om opnieuw afgewezen te worden, begon ik steeds meer in mezelf te trekken, met de overtuiging dat het wel aan mij lag. En zo ontstond mijn tweede patroon: internaliseren.
Internaliseren betekent dat je alles naar binnen haalt en het persoonlijk maakt, vaak zonder dat je het doorhebt. Als iemand bijvoorbeeld kritiek gaf, zag ik dat meteen als mijn schuld. Zinnen als “Raisa, maak het niet zo persoonlijk” waren vaste prik in mijn jeugd. Het leidde er ook toe dat ik mijn emoties en gedachten niet meer uitsprak, maar in mezelf hield. Met als gevolg: een overvol hoofd, vol gedachtestormen die nergens heen konden.
Van valkuil naar kracht
Hoe leer je de positieve kanten van jezelf te zien als je jarenlang hebt gehoord dat je ‘lastig’ bent? Het was een lang proces, maar stukje bij beetje begon ik te beseffen dat ADHD niet iets is dat ik moet wegdrukken. Het is een deel van mij, met zijn eigen kwaliteiten én uitdagingen.
Ik begon in te zien dat ADHD niet alleen bestaat uit wat ik of anderen ‘moeilijke’ eigenschappen noemen. ADHD is óók de kracht om creatief te denken, intens te leven en te voelen. Dankzij hyperfocus en snelle denkprocessen kan ik in korte tijd veel gedaan krijgen. Ik heb een sterk empathisch vermogen en kan patronen bij mensen doorzien, waardoor ik hen kan helpen om los te komen van wat hen vasthoudt. Wat mij ontzettend veel energie geeft.
Het hebben van ADHD is onderdeel van mijn eigen missie. En ja, ik vergeet ook regelmatig belangrijke dingen: verjaardagen, afspraken, sleutels, namen… en zelfs waarom ik een kamer inliep. Mijn werkgeheugen is, laten we zeggen, avontuurlijk. En dan heb ik het nog niet eens over dingen kwijtraken en de mental breakdowns die ontstaan bij alle rollen die ik vervul.
Leven met ADHD: niet vechten maar verzachten
Zelfacceptatie betekent voor mij niet dat ik alles perfect hoef te doen, maar dat ik vriendelijker naar mezelf leer kijken. Het helpt om niet meer te vechten tegen mezelf. ADHD accepteer ik nu als iets dat er mag zijn, iets dat me vorm geeft. Maar ook wanneer ik echt even op de rem mag drukken en mijzelf niet in bochten wring die mij uitputten. En de allerbelangrijkste: om mild te blijven naar mijzelf op de dagen dat mijn brein “crasht”, er niets meer uit mijn handen komt en ik mezelf moest herstarten met liggen onder een deken op de bank, een traan, scrollend op mijn telefoon.
Het gaat vanzelf
Toch krijg ik vaak de vraag hoe ik alles doe. Alleenstaande mama met ADHD van 3 geweldige kids. Mijn antwoord is simpel: het gaat vanzelf met onwijs veel chaos . (To be continued in een ander blog).
Nu ik volwassen ben, begrijp ik mijn krachten veel beter, dingen die ik als kind nog niet kon plaatsen. Zonder het te beseffen triggerde ik vaak de gevoelige plekken van anderen met mijn impulsiviteit en intensiteit. Vroeger dacht ik dat het aan mij lag als iemand boos werd, omdat ik natuurlijk weer iets had gedaan of gezegd, puur uit enthousiasme en omdat ik vol mijn gevoel volgde.
Nu besef ik dat mijn brein gewoon anders werkt. Ja, ik ben ‘anders’, maar dat betekent niet dat er iets ‘mis’ is met me. Iedereen heeft zijn eigen karakter en eigenschappen, en functioneert het beste in een omgeving die daarbij past.
Daarom ben ik zo gek op deze quote:
“Everyone is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid.”
Door deze bewustwordingen heb ik het patroon van internaliseren doorbroken. Niet langer alles naar binnen trekken of mezelf de schuld geven, maar begrijpen wie ik ben en hoe ik in elkaar zit.
Begrip en steun zoeken
Wat ik heb geleerd, is dat begrip en acceptatie soms ook van buitenaf mogen komen. Er zijn mensen die mijn impulsiviteit niet zien als iets negatiefs, maar als spontaniteit en enthousiasme. Die mijn gevoeligheid niet afkeuren, maar juist waarderen.
Mensen vinden die openstaan voor wie ik écht ben, met alle kanten van mij en mijn ADHD, is een belangrijk onderdeel geweest van mijn reis. Hun steun laat me zien dat ik niet hoef te veranderen om aan een bepaald plaatje te voldoen. Ik mag zijn wie ik ben, inclusief de eigenschappen die mij uniek maken. Ook met mijn vergeetachtige brein, mijn eeuwig zoekgeraakte spullen en chaos.
Een weg naar acceptatie, stap voor stap
Ik zou willen zeggen dat ik mijn ADHD nu volledig accepteer, maar eerlijk? Het blijft soms een uitdaging. Er zijn nog steeds momenten waarop ik terugval in oude gedachten en denk dat ik anders zou moeten zijn. Wat ik nu weet, is dat zelfacceptatie een proces is, geen eindpunt. Het is een keuze die ik elke dag opnieuw maak.
Ja, ADHD heeft zijn uitdagingen, maar het maakt me ook uniek. Het vormt me, het kleurt me, en misschien is het helemaal niet zo’n slechte eigenschap om alles uit het leven te halen op mijn eigen manier .
Dus als je dit leest en worstelt met het accepteren van jezelf om wat voor reden dan ook — in mijn geval ADHD — weet dan dat je niet alleen bent.
Je weg is misschien net zo kronkelig, met ups en downs, als de mijne. Maar dat hoort erbij.
Gun jezelf de ruimte om die weg op je eigen tempo te bewandelen, en wees mild voor jezelf.
Want ADHD is niet wie je bent,
maar het is wel een deel van je,
en dat deel verdient net zoveel liefde als ieder ander. 
