Soms zit ik in een heerlijke, gezonde flow. Lekker buiten wandelen, gezond eten, sporten, voldoende slapen. En dan ineens beland ik weer op de bank met een chocoladereep, een glas wijn, speel ik Netflix uit of heb ik de nieuwe collectie van de Zara gekocht. Het irritante is dat ik er niet altijd grip op heb. Voor ik het weet is het al gebeurd. En dan komt het schuldgevoel, de schaamte en de afwijzing. Ik weet toch beter, waarom doe ik dit toch?!
Het voelt als zwakte. Of alsof ik niet voldoende discipline heb. Inmiddels weet ik dat het daar niet om gaat, maar dat mijn brein me op dat moment iets duidelijk probeert te maken.
Veel vrouwen (zeker met AD(H)D en hoogsensitiviteit) herkennen dit. En toch schamen we ons er voor en voelt het als falen. Maar we falen niet, het is een beschermingsmechanisme.
In deze blog leg ik uit hoe copingmechanismes ontstaan en wat je eraan kunt doen. Hopelijk kunnen jullie hier iets mee!
Waarom ons brein zo graag naar dopamine grijpt
Het AD(H)D-brein draait op onderprikkeling én overprikkeling: sneller leeg, sneller overweldigd, sneller onrustig, sneller moe van denken en voelen. Een kleine shot dopamine geeft even lucht. Denk aan eten, scrollen of wijn. Ze brengen rust in een systeem dat al de hele dag hard werkt en misschien zelfs aan het overleven is.
Het is niet bewust gekozen gedrag, maar een manier om te reguleren. Iets overweldigt jou en je brein zoekt afleiding of verdoving. Zodat je kunt ontsnappen aan dat vervelende gevoel.
Maar jouw brein vraagt niet om chips of Instagram, het vraagt om een pauze.
Verdoven als signaal
Verdovend gedrag ontstaat meestal op het moment dat je systeem overloopt: te veel prikkels, te veel gevoelens, te weinig rust, te lang sterk geweest.
Eten biedt dan troost.
Scrollen en Netflixen helpt ontsnappen.
Wijn geeft verzachting.
Productief bezig zijn is afleiding.
Zelfs perfectionisme kan een vorm van afleiding / verdoving zijn.
Verdoven is wat we doen wanneer we niet meer willen of kunnen voelen. Vaak ligt er iets anders onder, namelijk: vermoeidheid, onrust, eenzaamheid, overprikkeling, verdriet, boosheid, noem maar op. In ieder geval iets wat ongemak geeft, wat we liever niet willen voelen.
Je hoeft jezelf niet te fixen
Verdoven betekent niet dat je een slecht mens bent. Het betekent dat je lichaam en brein je proberen te beschermen tegen dat vervelende gevoel.
Je mag zachter worden. Je mag leren luisteren naar jouw gevoel. Naar de fluisteringen die het geeft vóórdat ze schreeuwen. En verdoving is één van die fluisteringen.
Stel je zelf de volgende vragen: ‘Wat probeer ik niet te voelen? Waar heb ik nu echt behoefte aan?’
Niet als oplossing om het gevoel of het ongemak te laten verdwijnen, maar als erkenning van het gevoel. Het mag er zijn. Ga zitten met het gevoel. Als zelfliefde en zorg voor jouw mooie brein en lijf.
Je hoeft dus niet gefixt te worden. Jij bent helemaal ok met jouw gevoelige, intense en prachtige brein. Soms heb je gewoon even (adem)pauze nodig, een moment om te voelen.
